Του Μάνου Ηλιάδη
![]()
Στο τελευταίο τμήμα του άρθρου για την «Σαρία και το Τζιχάντ στη Δύση» του προηγούμενου τεύχους («Τα προβλήματα για την Ελλάδα και ο κίνδυνος για την Εθνική Ασφάλεια»), είχαμε αναφερθεί στην γενική άγνοια που επικρατεί στην Ελλάδα για τις επιδιώξεις της Μουσουλμανικής Αδελφότητας (Μ.Α.) και των τεχνικών διεισδύσεως και της τακτικής της παραπλανήσεως που ακολουθεί για να αποκοιμίσει τους Έλληνες, οι οποίοι αγνοούν ακόμη την επικίνδυνη πλέον φάση στην οποία έχουν περιέλθει οι χώρες της Ευρώπης και οι ΗΠΑ από την ανοχή τα προηγούμενα χρόνια της δράσεως της Μ.Α.
Σκοπός του παρόντος και άλλων άρθρων που θα ακολουθήσουν, είναι η ενημέρωση για τις παραπάνω τεχνικές και η ευαισθητοποίηση του κοινού, των κυβερνητικών υπηρεσιών και κυρίως της Εκκλησίας, προκειμένου να διαφοροποιήσουν την οπτική υπό την οποία εξετάζουν θέματα όπως η παρουσία πλήθους μουσουλμάνων στην χώρα, ο νόμος για την ιθαγένεια, το ισλαμικό τέμενος, ο μεγάλος αριθμός των άτυπων τζαμιών και κυρίως ο τεράστιος πλέον αριθμός των ενώσεων και συλλόγων των εν Ελλάδι ευρισκομένων μουσουλμάνων.
Ο λόγος για την αναφορά στις παραπάνω τακτικές του Ισλάμ είναι το γεγονός ότι οι αρχές πληροφοριών και ασφαλείας κάθε χώρας ασχολούνται κατά απόλυτη προτεραιότητα, αν όχι και αποκλειστικώς, με το Τζιχάντ στην βίαιη μορφή του (τρομοκρατία) και καθόλου με αυτό που η Μ.Α. αποκαλεί «πολιτισμικό Τζιχάντ», αυτό που είχαμε αναφέρει στο προηγούμενο άρθρο ως την προ-βίαιη μορφή του Τζιχάντ. Το παράδοξο εν προκειμένω είναι ότι, σύμφωνα με την ιδεολογία των οπαδών της Σαρία, η προ-βίαιη μορφή του Τζιχάντ είναι όχι μόνο αναπόσπαστο μέρος του Τζιχάντ αλλά και κυρίαρχο στοιχείο του.
Το θέμα του πολιτισμικού Τζιχάντ αποτέλεσε το αντικείμενο τμήματος μίας εντυπωσιακής μελέτης του αμερικανικού Κέντρου για Πολιτική Ασφάλεια (Center for Security Policy) για την απειλή που θέτει η Σαρία για την ασφάλεια των ΗΠΑ, υπό την έννοια του προσδιορισμού του ως τμήμα της προσπάθειας καθορισμού του εχθρικού δόγματος.
ΠΟΛΙΤΙΚΟΣ - ΨΥΧΟΛΟΓΙΚΟΣ ΠΟΛΕΜΟΣ
Κατά την Σαρία, αναφέρει η μελέτη, το προ-βίαιο Τζιχάντ θεωρείται, ως προελέχθη, αναπόσπαστο και δη κυρίαρχο στοιχείο του Τζιχάντ και είναι τουλάχιστον το ίδιο υποχρεωτικό για τους οπαδούς της Σαρία, με το βίαιο Τζιχάντ. Τέτοιες μορφές του μη βίαιου Τζιχάντ, είναι φυσικό να θεωρούνται μετριοπαθείς και ως εκ τούτου να διαφεύγουν της προσοχής των υπηρεσιών πληροφοριών και ασφαλείας, όχι γιατί η Μ.Α. παραιτήθηκε της προσφυγής στη βία για λόγους αρχής, αλλά διότι αυτή η βάση της προετοιμασίας του «πεδίου της μάχης» πραγματοποιείται καλύτερα με κρυφά και υπόγεια μέσα, εξ ου και το αποκαλούν κρυφό και αθέατο Τζιχάντ (Stealth Jihad).
Στην ουσία, το πολιτισμικό Τζιχάντ είναι μία μορφή πολιτικού και ψυχολογικού πολέμου, αναφέρει η μελέτη, η οποία περιλαμβάνει μία πολυεπίπεδη εκστρατεία πολιτιστικής ανατροπής της χώρας-στόχου, την διάβρωση και επηρεασμό της ηγεσίας της, επιχειρήσεις ασκήσεως επηρεασμού της κοινής γνώμης, προπαγάνδα και άλλα σχετικά μέσα, με σκοπό την βαθμιαία ενστάλαξη και εισαγωγή των αρχών της Σαρία στις Δυτικές κοινωνίες.
Πηγές για το πολιτισμικό Τζιχάντ υπάρχουν πολλές, με κορυφαία την περίπτωση ενός εγγράφου το οποίο παρουσιάσθηκε ως αποδεικτικό στοιχείο σε μεγάλη δίκη μουσουλμάνων στις ΗΠΑ το 2008 και συγκεκριμένως στην υπόθεση των «ΗΠΑ εναντίον του Ιδρύματος των Ιερών Τόπων (Holy Land Foundation) ως χρηματοδότη της τρομοκρατίας». Το έγγραφο (σ.σ.: υπάρχει στο διαδίκτυο) με τίτλο «Επεξηγηματικό Μνημόνιο για τoν Γενικό Στρατηγικό Σκοπό του Ομίλου» (Εxplanatory Memorandum: On the Overall Strategic Goal of the Group), εγράφη το 1991 από τον Μοχάμεντ Ακράμ, ανώτερο στέλεχος της Χαμάς στις ΗΠΑ και μέλος του Δ.Σ. της Μουσουλμανικής Αδελφότητας στην Β. Αμερική.
Το Μνημόνιο εξηγεί ότι το Ισλαμικό Κίνημα (Islamic Movement) που οργάνωσε η Μ.Α. στις ΗΠΑ είναι μία διαδικασία εγκαταστάσεως, υπό την έννοια του εποικισμού (settlement process), στις ΗΠΑ, με σκοπό, μετά την παγίωσή του εκεί, να αναλάβει την αποστολή ενός μεγάλου Τζιχάντ, χαρακτηριζόμενου ως «πολιτισμικό Τζιχάντ», υπό την καθοδήγηση της Μ.Α. Συγκεκριμένως, το έγγραφο περιγράφει την διαδικασία εγκαταστάσεως, ως ένα μεγάλο Τζιχάντ για την κατάργηση και καταστροφή του Δυτικού πολιτισμού εκ των έσω και την υπονόμευση του άθλιου οίκου του από τα χέρια των ίδιων (των Δυτικών) και τα χέρια των πιστών του Ισλάμ. Η Μ.Α., δηλαδή, βασίζεται, όπως αναφέρεται στο κείμενο, στους μη-μουσουλμάνους κατοίκους της Αμερικής να την βοηθήσουν -χωρίς να γνωρίζουν στην ουσία τι κάνουν- στην εκτέλεση της αποστολής της για την καταστροφή της χώρας εκ των έσω.
ΤΟ ΚΑΛΕΣΜΑ ΣΤΟ ΙΣΛΑΜ
Η Ντάουα (Dawa), το κάλεσμα στο Ισλάμ κατά τον ισλαμικό νόμο, το οποίο πρέπει να προηγηθεί του Τζιχάντ, συχνά αγνοείται τελείως από τις υπηρεσίας ασφαλείας μίας χώρας, όπως και άλλες μη βίαιες εκδηλώσεις του πολιτισμικού Τζιχάντ. Ο λόγος είναι ότι δραστηριότητες αυτού του τύπου «δεν σκοτώνουν», αλλά στοχεύουν «απλώς» στην υποταγή της χώρας στόχου με μέσα που δεν είναι εύκολα διακριτά.
Ο Γιουσούφ Αλ Καραντάουι (σ.σ.: Yusuf Al-Qaradawi, για όσους αρμόδιους και μη επιθυμούν να το ψάξουν καλύτερα), πνευματικός αρχηγός της Μ.Α., σε συγκέντρωση της Ενώσεως Μουσουλμανικής Αραβικής Νεολαίας στο Τολέδο του Οχάιο το 1995, δήλωσε «Θα κατακτήσουμε την Ευρώπη, θα κατακτήσουμε την Αμερική! Όχι με το ξίφος, αλλά μέσω της ντάουα». Ο αντικειμενικός στόχος, δηλαδή, του πολιτισμικού ή απόκρυφου (Stealth) Τζιχάντ είναι ο ίδιος με αυτόν του βίαιου Τζιχάντ: η υποταγή του Οίκου του Πολέμου ή Dar Al Harb, τουτέστιν του μη μουσουλμανικού κόσμου, στη Σαρία ως τμήμα του Οίκου του Ισλάμ (Dar Al Islam).
Για το πόσο υλοποιήθηκε η δήλωση του Αλ- Καραντάουι για την κατάκτηση της Ευρώπης χωρίς το ξίφος, αλλά με την Ντάουα, λιγότερο από είκοσι χρόνια αργότερα, προκύπτει εύκολα από μία απλή περιήγηση στο διαδίκτυο, αρχίζοντας από το Βέλγιο, ή Belgistan, όπως το αποκαλούν ήδη οι μουσουλμάνοι της χώρας και συνεχίζοντας με τους κομπασμούς της ηγεσίας τους, π.χ. του Ιμάμ Ιμράν, ο οποίος δηλώνει με προφανή αλαζονεία ότι η νίκη του Αλλάχ είναι πλέον πολύ κοντά και συγκεκριμένως μέχρι το 2030 (σε 17 χρόνια από σήμερα, δηλαδή), όταν οι μουσουλμάνοι θα είναι η πλειοψηφία στο Βέλγιο.
Για το κάλεσμα στον Αλλάχ που απευθύνει η Ντάουα προς μη μουσουλμάνους χρησιμοποιούνται όλα τα μέσα επικοινωνίας, από το διαδίκτυο, μέχρι φυλλάδια, μπροσούρες, e-mail, βιβλία, διανομή του Κορανίου, press-kits, βίντεο, τα πάντα.
Στην Ελλάδα, με την οποία θα ασχοληθούμε επισταμένως στο τελευταίο άρθρο της σειράς, η Ντάουα και το πολιτισμικό Τζιχάντ έχουν απλωθεί από καιρό, όπως άλλωστε και ο προσηλυτισμός στο Ισλάμ Ελλήνων που ήταν χριστιανοί. Για παράδειγμα, στον Ιστότοπο Ιslamforgreeks.org μπορεί να βρει κανείς κάθε είδους πληροφορίες για το Ισλάμ, από άρθρα επιφανών απολογητών του και «διαφωτιστικά» κείμενα για το Ισλάμ, μέχρι και το ίδιο το Κοράνι.
Ο πλέον δραστήριος προπαγανδιστής του Ισλάμ και περιβόητος για την έντονη δράση του στον προσηλυτισμό Ελλήνων, είναι ο Αχμάντ Ελντίν (ένας ευτραφής Έλληνας με γενειάδα παντού, πλην άνωθεν του άνω χείλους - δεν μας εξηγεί γιατί για να μας φύγει και η απορία;), ο οποίος εμφανίζει σε βίντεο τους αφελείς Έλληνες που ασπάσθηκαν το Ισλάμ γιατί πίστεψαν στα παραμύθια του περί των ειρηνικών σκοπών του Ισλάμ και των αγαθών της Σαρία.
Αυτό που προφανώς δεν αναφέρει στους αφελείς που τον πιστεύουν είναι ότι προσήλυτοι στο Ισλάμ, ασπάζοντάς το, αναλαμβάνουν και την υποχρέωση, όπως κάθε πιστός μουσουλμάνος, να εξαπολύσει το Τζιχάντ όπου του πουν οι ηγέτες του, ακόμη και εναντίον της χώρας του (τα παραδείγματα Ευρωπαίων που ασπάσθηκαν το Ισλάμ, στην Αγγλία, Ολλανδία, Γερμανία, Γαλλία κλπ., και έλαβαν εν συνεχεία μέρος σε τρομοκρατικές επιθέσεις εναντίον των χωρών τους είναι άφθονα).
ΤΟ ΨΕΜΑ ΚΑΙ Η ΑΠΑΤΗ ΩΣ ΜΕΣΑ ΓΙΑ ΤΗΝ ΕΞΑΠΛΩΣΗ ΤΟΥ ΙΣΛΑΜ
Ο παραπάνω μεσότιτλος δεν είναι υπερβολή, ούτε αποτελεί πρόκληση για τους πιστούς μουσουλμάνους. Τουλάχιστον, όχι για την μέγιστη πλειοψηφία τους που παραμένει εκτός των ανατρεπτικών σχεδίων και της στρατηγικής της Μ.Α.
Και τούτο διότι, σύμφωνα με την Σαρία, το να πει κανείς ψέματα δεν είναι μόνο επιτρεπτό αλλά και υποχρεωτικό για κάθε μουσουλμάνο κάτω από ορισμένες συνθήκες. Η Σαρία, μάλιστα, απαιτεί από τους οπαδούς της, να λένε ψέματα όπου αυτό κρίνεται επωφελές στις επαφές τους με τους απίστους, η υποταγή των οποίων στο Ισλάμ αποτελεί υποχρέωση που επιβάλλει το Κοράνι.
Στο κλασικό έργο του 14ου αιώνα για το Ισλάμ που αναφέραμε στο προηγούμενο τεύχος (Η εξάρτηση του ταξιδιώτη- Reliance of the traveler) μπορεί κανείς να βρει τμήματα όπως το «Ψέμα» και «Επιτρεπόμενα Ψέματα», με ένα από αυτά να αναφέρει: «Αυτό είναι μία σαφής δήλωση ότι το να ψεύδεται κανείς είναι σε ορισμένες συνθήκες επιτρεπτό, όταν επιδιώκεται συγκεκριμένο συμφέρον. Όταν είναι δυνατόν να επιτευχθεί αυτός ο σκοπός με το ψέμα και όχι λέγοντας την αλήθεια, είναι επιτρεπτό να ψεύδεται κανείς, εάν ο σκοπός για τον οποίο γίνεται αυτό είναι επιτρεπτός».
Το θέμα του ψεύδους ως δικαιολογημένη, ηθικώς, υποχρέωση που προβλέπει η Σαρία, έχει όμως και συνέχεια, την γνωστή από το αραβικό της όνομα Taqiyya, η οποία συνοπτικώς περιγράφεται ως χρησιμοποίηση του ψεύδους για το καλό του Ισλάμ. Η Τaqiyya, κατά τον ισλαμικό νόμο, είναι μία έννοια η οποία σημαίνει απάτη -ή προσπάθεια να μη φαίνεται κάτι σαν αυτό που είναι- και εφαρμόζεται ιδιαίτερα απέναντι στους απίστους.
Η Τaqiyya βασίζεται στους στίχους του Κορανίου 3:28 και 16: 106 καθώς επίσης και σε χαντίθ και νομικές ερμηνείες οι οποίες επιτρέπουν το ψέμα και ενθαρρύνουν προφύλαξη μέσω παραπλανήσεως ως μέσων για απόκρυψη της αληθούς θρησκείας του πιστού σε καιρούς διώξεων, ή για λόγους εξαπατήσεως του αντιπάλου κατά την διάρκεια διεισδύσεως σε εχθρικό στρατόπεδο (ξένη χώρα). Σύμφωνα με το έγκυρο αραβικό κείμενο για το θέμα «Η Taqiyya (εξαπάτηση) είναι θεμελιώδους σημασίας στο Ισλάμ. Πρακτικά, κάθε ισλαμική σέκτα, συμφωνεί με αυτήν και την χρησιμοποιεί. Μπορούμε να πάμε τόσο μακριά ώστε ότι η πρακτική της Τaqiyya είναι το κύριο ρεύμα στο Ισλάμ και ότι οι λίγες σέκτες που δεν την εφαρμόζουν, αποκλίνουν από το Ισλάμ. Η Taqiyya είναι πολύ σημαντική στην Ισλαμική πολιτική, ειδικά στην σύγχρονη εποχή».
Κατά τον William Gawthorp, έγκυρο μελετητή της Τaqiyya, «η απόκρυψη των “πιστεύω” κάποιου, των πεποιθήσεων, ιδεών, αισθημάτων, της γνώμης και της στρατηγικής του σε περίοδο επικείμενου κινδύνου, είναι επιτρεπτή για την σωτηρία του από σωματική και πνευματική βία. Η Taqiyya χρησιμοποιείται από τους μουσουλμάνους από τον 7ο αιώνα προκειμένου να προκαλέσει σύγχυση και διαίρεση στον εχθρό. Ένα χαρακτηριστικό της είναι η ικανότητα να εκπέμπει δύο μηνύματα, ένα για τους πιστούς και ένα για τους άπιστους, το οποίο (τελευταίο) αρνείται ότι το έστειλε αν και εστάλη και ελήφθη από τους άπιστους».
ΠΑΡΑΔΕΙΓΜΑΤΑ ΔΙΓΛΩΣΣΙΑΣ
Ένα κλασικό παράδειγμα της διγλωσσίας της Σαρία μέσω της ως άνω τεχνικής, αποτελεί η περίπτωση του πνευματικού ηγέτη της Μ.Α. Γιουσούφ Αλ-Καραντάουι, ο οποίος έγραψε στην σαουδική εφημερίδα Saudi Gazette, στις 11 Ιουνίου 2010, ότι αποδοχή του κοσμικού κράτους σημαίνει εγκατάλειψη της Σαρία, άρνηση της θείας καθοδηγήσεως και απόρριψη των ναμάτων του Αλλάχ. Για αυτό τον λόγο, το κάλεσμα στον κοσμικό χαρακτήρα του κράτους σε μουσουλμανικούς πληθυσμούς είναι αθεϊσμός και απόρριψη του Ισλάμ». ‘Εξι χρόνια πριν, είχε δηλώσει στο Κατάρ ότι «Υπάρχουν αυτοί που ισχυρίζονται ότι η Δημοκρατία είναι η κυριαρχία του λαού. Εμείς, όμως, θέλουμε την κυριαρχία του Αλλάχ».
Τέτοια μηνύματα όμως δεν δίνει σε άλλα ακροατήρια, όταν αυτό δεν εξυπηρετεί τους πραγματικούς του σκοπούς.
Για παράδειγμα, σε συνέντευξή του στην αιγυπτιακή εφημερίδα Al Shorouk, τον Ιανουάριο του 2010, κρίνοντας ότι αυτό θα ωφελούσε τους Αδελφούς Μουσουλμάνους στην Αίγυπτο, εξύμνησε την Δημοκρατία, ως μέσο για την εκδίωξη του Χ. Μουμπάρακ (διώκτη της Μ.Α.) και την άνοδο των Αδελφών Μουσουλμάνων στην εξουσία. Το απόσπασμα είχε ως εξής: «Η Αίγυπτος δεν θα ανακτήσει το κύρος της, την ευημερία της και τον ρόλο της παρά μόνο όταν ανοίξει τα παράθυρα στην ελευθερία. Πρέπει να ανοίξει διάπλατα τις πόρτες και να ανοίξει τον δρόμο σε νέα πρόσωπα και ανταγωνισμό, όπως επιβάλλει η πραγματική Δημοκρατία που αποτελεί την μόνη λύση και όχι η ψεύτικη Δημοκρατία». Ο ίδιος στην ιστοσελίδα της Μ.Α. Islamonline.net, η οποία γράφεται στην αγγλική και απευθύνεται σε δυτικά ακροατήρια, έφτασε στο σημείο να δηλώσει ότι η Σαρία στην πραγματικότητα αγκαλιάζει την Δημοκρατία: «Το Ισλάμ είναι υπέρ της Δημοκρατίας και παρέχει στον λαό το δικαίωμα να εκλέγει τις κυβερνήσεις του». Το τι πραγματικά εννοούσε δεν άργησε να φανεί λίγο μετά, όταν ο Μόρσι κατέλαβε την εξουσία και ξεκίνησε την ισλαμοποίηση της χώρας.
Το πρόβλημα της διγλωσσίας των μουσουλμάνων της Μ.Α. δεν έχει να κάνει όμως μόνο με μουσουλμανικές χώρες. Το κύριο πρόβλημα εδώ είναι ότι η ίδια τεχνική εφαρμόζεται και σε προβλήματα του σημερινού κόσμου και σε επαφές τους με κράτη του Δυτικού κόσμου, όταν συζητούνται θέματα όπως ο πλουραλισμός των κοινωνιών, η κατανόηση μεταξύ τους και η συμφιλίωσή τους και κυρίως θέματα όπως, ο διαθρησκευτικός διάλογος, ο σεβασμός για η ανοχή του άλλου, στα οποία μάλιστα πρωτοστατούν εμφανιζόμενοι ως άκρως διαλλακτικοί, οπαδοί της ανεξιθρησκείας. Τούτο δε όταν την ίδια στιγμή, Σουνίτες, Σιίτες, Σαλαφιστές και άλλοι σφάζονται μεταξύ τους και όλοι μαζί σφάζουν τους Χριστιανούς και όποιον άλλον αλλόθρησκο θα έχει την τύχη να ζήσει σε ένα κράτος όπως αυτό που έφτιαξαν στην Λιβύη, ή αυτό που σκοπεύουν να κάνουν στην Συρία.
Σε ό,τι αφορά εμάς, καλό θα είναι όταν γίνεται συζήτηση στην τηλεόραση για το περίφημο τέμενος, το νεκροταφείο, τα προβλήματα με την ιθαγένεια και ό,τι άλλο στο μέλλον μετά βεβαιότητας προκύψει, οι υπεύθυνοι και κυρίως οι αρμόδιες υπηρεσίες ασφαλείας να έχουν στο μυαλό τους την Taqiyya.
Είναι δε ειρωνικό, ότι, πρώτο θύμα της Taqiyya είναι το αφελέστατο τμήμα της Αριστεράς που υποτίθεται ότι αποτελείται από σκεπτόμενα άτομα (ο Γ. Καμίνης εξαιρείται ως ειδική περίπτωση), το οποίο υποστηρίζει κάθε τους αίτημα χωρίς να έχουν την παραμικρή ιδέα για το τεράστιο θέμα που λέγεται κατάκτηση της Δύσεως όχι με το ξίφος, αλλά με μέσα που μόνο σε συντομία αναφέραμε παραπάνω. Φυσικά και με το άφθονο χρήμα της Σαουδικής Αραβίας που χρηματοδοτεί τα πάντα.
Περιοδικό ΕΠΙΚΑΙΡΑ
Η κυβέρνηση θεωρεί ότι επιβαρύνουν το κλίμα και δεν συμβάλλουν στην προσπάθεια ανάκαμψης της ελληνικής οικονομίας. Στόχος του Μεγάρου Μαξίμου, να μεταδοθεί εντός και εκτός της χώρας εικόνα σταθεροποίησης και σταδιακής εξόδου από την κρίση.
