Τις εκλογές θα κρίνει και το πλεόνασμα κοινωνικής ευαισθησίας
Ωραία, τα πλεονάσματα τα πετύχαμε, ανάπτυξη έστω και οριακή βλέπουμε και τη συζήτηση για το ελληνικό χρέος την ανοίγουμε. Και μπράβο στην κυβέρνηση – δηλαδή τον Σαμαρά και τον Στουρνάρα που έκαναν σωστή διαχείριση- αλλά και όλων εμάς που κάναμε απίστευτες θυσίες.
Τι γίνεται όμως με το πλεόνασμα κοινωνικής ευαισθησίας και με το... χρέος προς την πατρίδα; Διότι και το ένα και το άλλο είναι πολύ σημαντικότερα από το πρωτογενές πλεόνασμα στον προϋπολογισμό και το χρέος προς τους δανειστές. Εντάξει, είπαμε να τα ρυθμίσουμε αυτά, να βγάλουμε τη χώρα από τον φαύλο κύκλο της χρεοκοπίας και να της δώσουμε μια ευκαιρία να αναθαρρήσει. Όμως, εδώ μιλάμε για μια κοινωνική καταστροφή που θα περάσουν πολλά χρόνια προκειμένου να αποκατασταθεί η καμένη γη στην Ελλάδα.
Αυτό δεν έχουν καταλάβει στην κυβέρνηση. Όταν (χθες) στον Γέρακα στήθηκαν επί ώρες για να πάρουν τζάμπα ένα μαρούλι που κοστίζει 20 λεπτά, όχι άνεργοι και άστεγοι, αλλά "μεσαίοι"πολίτες που πήραν δάνειο για να βάλουν μια στέγη πάνω από το κεφάλι τους και τώρα δεν έχουν να το πληρώσουν η κυβέρνηση έχει μεγάλο πρόβλημα προς τις εκλογές.
Αν νομίζουν ότι το κοινωνικό καζάνι μπορεί να εκτονωθεί έτσι εύκολα με πέντε - δέκα επικοινωνιακές κινήσεις είναι πολύ γελασμένοι.
Το ποσοστό του πληθυσμού που βρίσκεται σε κίνδυνο φτώχειας είτε σε κατάσταση κοινωνικού αποκλεισμού σύμφωνα με τα τελευταία διαθέσιμα δεδομένα (2012) ανέρχεται στο 34,6%, δηλαδή 3.795.100 άτομα. Κάτω από το όριο της φτώχειας (5.708 € ετησίως το άτομο ή 11.986 € για 4μελή οικογένεια) ζουν 914.873 νοικοκυριά με συνολικό αριθμό μελών 2.535.700 άτομα. Το ποσοστό έχει ανέβει στο 23,1% που είναι και το υψηλότερο στην Ε.Ε. Στους άνεργους άνδρες το ποσοστό φτώχειας έφθασε το 52,1% και στα μονογονεϊκά νοικοκυριά με ένα παιδί στο 66% από 33,4% το 2010.
Όλο αυτό το πλεόνασμα...απελπισίας είναι αποτυπωμένο στα πρόσωπα των ανθρώπων και σιγά – σιγά γίνεται βουβή οργή η οποία κάποτε θα ξεσπάσει και θα εκφραστεί και στις εκλογές. Είτε με μεγάλη αποχή, είτε με καταδίκη των μεγάλων κομμάτων. Ακόμη και το κοινωνικό μέρισμα μοιάζει με ασπιρίνη για τον καρκινοπαθή ενώ και ο τρόπος που σχεδιάστηκε (πρόχειρος και χωρίς προετοιμασία) γυρίζει μπούμερανγκ. Είχαν πει στην κυβέρνηση ότι τις πρώτες μέρες του Μάη θα έχει μοιραστεί, όμως, μαθαίνουμε ότι 350 εκατ. ευρώ έχουν μείνει αδιάθετα και οι αιτήσεις απορρίπτονται η μία μετά την άλλη. Πώς θα πάνε λοιπόν στις εκλογές με τον κόσμο να μη μπορεί να χαμογελάσει ούτε και με το κοινωνικό μέρισμα; Και με ποια ψυχολογία θα ψηφίσει όταν ακούει και διαβάζει ότι έρχονται νέα μέτρα, περικοπές στις επικουρικές ή περισσότεροι φόροι με τις φορολογικές δηλώσεις;
Πραγματικά δεν ξέρουμε τι θα γίνει στις 25 του Μάη και ποιος θα κερδίσει τις εκλογές. Ίσως να μην έχει καμιά σημασία εκτός κι αν υπάρξουν εκπλήξεις. Όπως για παράδειγμα να υπάρξει συντριπτική νίκη του ΣΥΡΙΖΑ (τον ...κόκκινο Μάη) ή να καταρρεύσει η Ελιά του Βενιζέλου και να τρέχουμε καλοκαιριάτικα για νέες εθνικές εκλογές.
Αυτό που προέχει για εμάς είναι η επόμενη ημέρα για την Ελλάδα, για τους Έλληνες, για την πατρίδα. Αν θα υπάρξει μια εθνική στρατηγική η οποία κατ’ αρχάς θα λέει αλήθειες και δεν θα πουλάει ψεύτικες ελπίδες όπως κάνει ο ΣΥΡΙΖΑ.
Αν θα υπάρξει η πρόνοια για τους πολίτες που έχουν φτάσει στο μη περαιτέρω. Αν θα ξυπνήσουν οι κυβερνώντες και θα σκεφτούν με περισσότερη εξυπνάδα να βρουν λύσεις που δεν θα ματώνουν καθημερινά τον κόσμο. Δυστυχώς παρατηρούμε μια χαλαρότητα, μια προσπάθεια στη λογική «να βγάλουμε αλώβητοι τον Μάιο και μετά βλέποντας και κάνοντας».
